Vrijdag bochtjes en nog eens bochtjes Ribes de Fraser

Het is al vrijdag en alweer een mooie dag. S Morgens is het nog wat frisjes buiten ( we zijn ook erg vroeg buiten met de koffie en sigaret, half 8) maar tegen de middag is het beneden in de stad 31 graden. Wat wilt een mens nog meer. Je bent in ieder geval meteen goed wakker.

Om half 10 gaan we weer op route om dan meteen als we de grensovergang naar Spanje voorbij zijn in een erg grote file te duiken op die lange doorgaande weg. Het voordeel van rijden met de motor is dat je de hele file voorbij kunt rijden, wat Richard dus ook doet. Maar helaas, we zullen toch echt moeten stoppen omdat er een ernstig ongeluk is gebeurd waarbij 5 auto's betrokken zijn. Wanneer de ambulances vertrokken zijn moet de brandweer de wrakken aan de kant takelen en de weg weer schoonspuiten. Iedereen staat rustig e wachten totdat de weg weer wordt vrijgegeven. Naar om te zien.

Na een uurtje rijden stoppen we bij een klein cafeetje in Catalunya in het plaatsje Melina waar we een koffie en thee drinken en voor Richard een taza chocolate erbij. Het is een simpel maar erg schoon en gezellig iets om even te pauzeren. Als je hier om je heen kijkt zie je overal aan lantaarnpalen gele linten hangen en het logo, wat volgens ons het logo van een onafhankelijk Catalunya is, op  de weg geschilderd. 

We rijden op, of noem je het over, de Col de Molina, bochten, bochten en nog meer mooie bochten. Richard kan niet dansen maar vandaag met de bike op deze wegen kan hij dat dus wel. 

Dan komen we aan in Vall de Nuria in het plaatsje Ribes de Fraser waar een heel erg oud treinstation is en waar je binnen de hele oude locomotieven kunt zien. Het zijn nog kolengestookte locomotieven, een hele oude ook die gebruikt werd om de sneeuw weg te schuiven. Je kunt naar binnen in een oude , voor die tijd waarschijnlijk luxe wagon waar de stoelen in de lengte tegenover elkaar staan. We praten over begin 1900, 1930. Er hangen foto's waarop je kunt zien hoe rond 1900 met de hand !! het spoor naar boven in de vallei werd uitgehakken. Heel interessant om eens van dichtbij te zien 

We willen ergens in dit dorpje wat gaan drinken maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Er zijn een paar straatjes waar je doorheen kunt rijden, dan weer een paar waar je niet in mag maar uiteindelijk rijden we via de stoep zomaar een echt Spaans pleintje op. Je kunt alleen niet buiten eten dus dat wordt dan een wijntje en een coca cola en rijden we verder om een terras te vinden waar je wel kunt eten. Ook hier vallen de spandoeken met de leus: Libertat Presos Politics op, het hangt echt overal.

We lunchen uiteindelijk, het is al weer wat later in de middag in een leuk plaatsje El Cotal. Er zitten ook wat spaanse bikers te eten dus dat met goed zijn. En dat is het ook. Ik krijg me toch een bord voor mijn  neus en goed glas wijn. Bovendien een leuke ober waar ik een beetje Spaans mee probeer te praten, maar echt , ik moet op herhaling. Bestellen gaat wel maar het stelt niet echt veel voor. Sorry Paula van al je lessen, maar ik studeer er weer op. 

En dan rijden we weer richting ons hotel, wat heet, dat duurt nog wel 100 km. Maar eerlijk is eerlijk de weg is geweldig, Richard danst over de weg wat heeft een mens nog meer nodig om intens gelukkig te zijn?

Tot morgen