Zondag Colletjes dag in Spanje Catalunia

Vandaag schijnt de zon weer volop en gaan we onderweg naar Spanje. Er is even een kleine file bij de grensovergang, er wordt toch erg gecontroleerd, vooral bij de Spanjaarden. Richard gaat heel de rij voorbij en dringt brutaal voor en wij kunnen toch gewoon doorrijden.'

We rijden op de Coll de Trava die 1480 meter hoog is. Als we even een peukenpauze nemen is het eerste wat we doen de truien uit want het is inmiddels erg warm geworden. Ik pak meteen even mijn opschrijfboekje om wat op te schrijven en als ik weer opkijk zie ik Richard nergens. Dat is een gek gevoel ineens, sta je in de middel of nowhere is je man pleite. Maar gelukkig hij was in het bosje foto's aan het maken daarom zag ik hem niet.

Bij een uitzichtpunt weet je niet wat je ziet, het is hier zo mooi en je kunt erg ver kijken. De weg omhoog was net van een geweldige kwaliteit, als er boutjes hebben losgezeten op de Wing dan zijn we ze nu gegarandeerd kwijt. Wat een slecht asfalt, op sommige stukken kom ik zover uit het zadel dat ik bijna op schoot kom te zitten bij Richard.  We blijken in het park Natural del Cadi-Moixero te rijden. 

Via Coll de Blanc rijden we weer een stuk naar beneden. Zie je ineens in een bocht gezellig twee ezels staan, hola dames.  En dan ligt daar wat verscholen een erg mooi klein restaurant/hotel waar we stoppen om koffie te drinken. Het lijkt soms of je hier helemaal alleen bent maar dan opeens een klein plekje met een hotel en beneden aan het water een camping.  In het Spaans bestellen en vertellen hoe mooi het hier is gaat me steeds beter af.

De weg vanaf hier is beter geasfalteerd en we rijden de Coll de Jose op die 1620 meter hoog ligt en Richard danst met de Wing door de vele bochten. Ook hier weer een mooi uitzichtpunt waar we foto's maken en effe stoppen om de benen te strekken. We rijden ineens zomaar dwars over een dorpsplein waar mensen op een terras zitten. Er volgt een lange weg naar beneden met goed asfalt en dan sta je ineens zomaar weer in de bewoonde wereld aan een grote doorgaande weg. Dat is gewoon een raar gevoel, zo rijd je in de bergen met al die bochten en dan ineens: weer een gewone grote weg. Gelukkig rijden we hier maar een stukje op verder want dan kun je er weer vanaf en rijden we naar Coll de Pal. Wat een geweldige weg is dit. Ik kan natuurlijk goed om me heen kijken en je ziet een dorp ver weg liggen die vastgeplakt lijkt aan de bergwand. Op een uitzichtpunt stoppen we om foto's te maken, van de omgeving maar ook van onszelf en de Wing.Er staat ook een Spanjaard geparkeerd met zijn auto en zo lief, hij biedt aan om een fot te maken van ons samen bij de motor. Hoe lief is dat. Muchas gracias senor, het is nog een leuke foto geworden ook. 

Dan rijden we verder op de Coll de Pall. En net als we denken dat we weer naar beneden rijden houdt de weg op, echt waar. Zo rijd je op asfalt en zo zie je een weg met losse brokstukken stenen liggen en een bordje met Girona. Nou dat gaan we dus niet doen met de bike, dat zou einde vakantie betekenen. Wie verzint zoiets? We dachten dat op het bord een stukje terug stond slecht wegdek maar dit is niet eens een weg. Er zit niet anders op dan dezelfde weg terug te rijden, is geen straf boor maar wel gek. I love Catalunya.

En dan komen we weer op die doorgaande weg, we eten een hapje en nemen een drankje bij een klein restaurantje langs de weg, een bocadillo con serrano en we rijden weer terug over een gewone 80km weg naar ons hotel. De fun is over voor vandaag

.

Tot morgen