Dag 4 Utha Beach en St Marie Eglise

Vandaag zijn we om 8.00 uur opgestaan, het beloofd een warme dag te worden. Na het ontbijt gaat het richting Utah Beach. Binnendoor rijdend door al die kleine dorpjes in dit deel van Normandië valt het me op dat hoe klein, groot of bouwvallig een huis eruit ziet je altijd wel rondom het huis, of achter in de tuin bloeiende struiken ziet, veel rozen en bakken met geraniums. De toegang is altijd afgesloten met een hek. Ook opvallend is de grootte van de kerken die je hier ziet, de kerktoren steekt hoog in de lucht.

Als we aankomen in Utah zien we eerst hele grote trappen met bovenaan een groot monument. We lopen de trappen op om al het geschrevene te lezen en lopen dan naar beneden, naar het strand. Ondanks dat er toch wat groepen mensen aanwezig zijn valt ook hier de stilte op, of eigenlijk een bijna serene rust. Het strand is erg groot, zover als je maar kunt kijken. En bijna geen vogel te zien of te horen, heel af en toe vliegt er een musje voorbij, verder niets dan stilte. Terug lopend naar boven kom je langs een museum waar je een vliegtuig ziet staan met boordgeschut en dan iets verder op een groot heuvelachtig grasveld waar je een tank ziet staan en afweergeschut zowel Duits als Amerikaans. Ook een bunker voor 1 persoon, wist niet eens dat dat bestond. Niet zo heel groot, Richard kon er nauwelijks in staan.

Als je daar weer afloopt ,richting een terrasje, hebben ze een landingsvoertuig geplaatst, open met daarvoor drie levensgrote bronzen beelden van soldaten met bepakking, bijna griezelig echt. Dan gaan we koffie drinken in wat blijkt vroeger een oude vissershut te zijn geweest maar door de Duitsers is omgetoverd in een communicatie bunker. Die hebben ze daar aan vast gebouwd. Toen het door de Amerikanen heroverd was werd deze bunker gebruikt door US Army N.O.I.C. De hut, is nu gewoon een bar, werd Le Roosevelt 1944 Memorial Bar genoemd.. In de bunker staat nog veel van de communicatie apparatuur uit die tijd. Van deze tijd zijn de prijzen voor een kopje koffie 7,40 euro voor twee bekertjes.

Als we het terrein aflopen richting motor krijg ik het ineens heel koud, heel gek en naar. Het was zo indrukwekkend en triest, zoveel levens zijn hier verloren gegaan.

Terug rijdend door het gebied zie je heel veel paarden en mannen in een mennerskarretje achter de paarden. De wegen zijn smal en er is heel veel begroeiing, bomen en struiken. We gaan op weg naar het plaatsje Sainte-Marie-Eglise wat bekend is geworden doordat bij de landing van parachutisten er een geland is in de klokkentoren van de grote kerk. Ze hebben een replica van die parachutist en zijn parachute nog steeds tegen de kerk aanhangen, bizar dat te zien. We gaan nog even de kerk binnen, ik vind dat altijd wel mooi maar Richard is zo weer buiten, en gaan dan op een bankje bij de kerk een croissantje eten voordat we verder rijden.

Omdat het niet anders kan gaan we een heel stuk via de snelweg terug en stoppen dan in Langrune Sur Mer voor een terrasje. En hoera, ze hebben hier eindelijk iets wat lijkt op zware shag te koop. Als we terug zijn in Luc Sur Mer gaan we toch even binnen bij Maison de la Baleine. In 1885 is hier in een dorpje verderop een walvis aangespoeld en die is hier nu geprepareerd en wel te bewonderen. Wat is zo'n beest groot van dichtbij. Ook hier is een klein museum bij , gaan we niet naar binnen want het was bloedje heet in ons motorpak maar ook een mooi aangelegd parkje. Er blijk dat zich hier ook het politiebureau bevind van het dorp.

Om 16.00 zijn we terug op de camping, eindelijk kan dat motorpak uit. We hebben Nederlandse overburen die nog effe een wijntje komen drinken. voor het eten. Vanavond gaan we uiteten op de boulevard om ons verblijf hier goed af te sluiten. Ineens slaat het weer hier om , er drijft zeemist het land op. Temperatuur daalt direct. Morgen pakken we ons boeltje in en gaan we weer richting ons eigen landje. Dat doen we lekker op ons gemakje.