Dag 1 tot Drancy

En dan is het zover, vandaag begint onze vakantie en gaan we naar Andorra. Wat vorig jaar ver ver weg leek gaat nu toch echt gebeuren.

Het enige wat altijd wat moeilijk blijft is dat ik voordat wij weggaan onze Moonlight naar de kennel moet brengen. Niet dat het daar niet goed gaat of dat ze daar niet goed voor hem zorgen, maar dat koppie tussen de tralies als ik wegloop vind ik zwaar.

Als ik thuis kom drinken we samen nog een bakkie koffie, de auto is natuurlijk al ingepakt, de bike vastgemaakt op de aanhanger en om 10 uur vertrekken we dan. 

Vandaag rijden we niet verder dan Drancy want we overnachten in het clubhuis van de Confederates , dus dat is maar een goede 500 km . Onderweg effe leuke cdtjes draaien die Richard heeft uitgezocht. Van alles wat maar we liggen in een deuk bij een nummer, uit de jaren 60 weliswaar waarin er gezongen wordt: Jummie, jummie, I love my tummie!. Slaat nergens op maar was wel leuk.  

Vlak voor de Franse grens hebben we onze eerste stop, effe een bakkie koffie. Broodjes hebben we natuurlijk als echte Hollanders zelf meegenomen in een koelbox. De diesel is hier wel al veel duurder als in Nederland maar who cares.

Als we 50 km van Drancy zijn appen we Fabian dat we er bijna zijn. In Drancy worden we met open armen ontvangen. Het is wel fijn dat Fabian Engels spreekt want ons Frans is nog niet van dien aard dat we ons echt verstaanbaar kunnen maken.  

Wat is het toch heerlijk dat deze mannen, deze club je behandelen als familie, of beter gezegd: je bent voor hun familie. Er is een kamer voor ons waar we kunnen slapen, er wordt straks eten gekookt, het ontbijt wordt geregeld, heerlijk gastvrij. . Ik zit nu in de serre dit verhaal te typen, lekker in het zonnetje op een bankie, het leven kan zo simpel en zo mooi zijn.